Het Volk God's, Menschenharten

51

derlicht tegemoet zweefden. Dat vonden zij stouter dan het flikkerend godenglanzen van sneeuwende mythen, bleek-poëtisch, met machtelöoze treurstrophen te bezingen, terwijl een huiselijk grocje in den strot, ootmoedig onder het gehemelte gist en borrelt, en een stuk kinderspeelgoed op een luier, over den vloer zwerft. Uriël zag onder de verschillend-geaarde jongeren, laboratoria-koppen, cerebrale abattoirslachters, lont-in-het-kruit-gooiers, hersen-acrobaten, onbewogen, kil, klaar-doorzichtig en koen opklauterend tussc'hen hun reusachtige, glinsterende en ronkende machinerieën, magische gedrochten van automatisme, met woédend bewustzijn bezield. In alles het tergend tegendeel van larmoyante scharrelaars en klef-romantische slappelingen. In alles geeselaars van het stil-diepe, het droef-kwijnende.

Toch schatte Uriël onder de jongeren, zoekers van het Verhevene, eerbiedige erkenners van het Zijns-mysterie, religieuze naturen, het hoogst; dichters, eenzame vogels op wiegelenden tak, droomers met karmijnen oogenglans als duiven; denkers, scheppers van nieuwe geestelijke waarden; scheppers van geestelijke wezens, hoe synthetisch en symbolisch ook uitgeworpen, in hun verschijningen nochtans van vleesch, bloed en zenuwen. Al klonterden deze jonge beeld-stormers, loeiende verwoesters en traditie-schenners, ook alles wat bewoog op moeder aarde en heel de wereld saam tot één brij, die zij slikten, om deze later als schimp, in dyonisische taal weer lillend uit te spuwen, — wanneer zij maar, in krampvloek en hunkering, naar het goddelijke dóórgroeven, naar het Eeuwige trachtten te grijpen, dan voelde hij, kleine beginner, zich aan het divine in deze vermetele zwervers door lucht, zon en vuur, verwant.

Alleen quasi-verfijnde paskwillen, knarsend-vleuge-lige sprinkhaantjes onder modernen, valsche imbe