Het Volk God's, Menschenharten

47

zijn heerschzuchtigen vader, tegen zijn hemelhoog-tronende dames-zusters, tegen zijn duivelschen spotbroer, misschien ook tegen zijn aristocratische mama,... nu hij zoo een onbeschaafd schepsel kwam uit te kiezen? Want al zijn bloedverwanten had Uriël, op den laatsten wandeltocht, kort, maar scberp-in-het-geheugen-griffend, gekarakteriseerd. Zóó dat Rebecca schrok. Iets in haar verwrong en stuiptrekte van vrees voor zulke snijdende, hoonende, laatdunkende rijke-lui's-menschen. Zichzelf wist zij een onnoozel schaap, een doodarm, aartsdom jongmeisje, dat niets kende, niets had geleerd; een, die ploeterend tusschen armoe en brandende zorgen, het huishouden beredderde bij haar ziekelij'ken vader en zelfs kleine vreugdetjes ontbeerde. Bovendien, op haar manier, vrome Jodin, die eigen jurkje, mantel en kleeren moest saamprutsen; die zich ook wel een keertje écht schaamde voor haar

smadelijlk-stukgewerkte handen. En Uriël,...... een

Jood, maar klokvrij, rijk, die lak had aan Sabbath-geboden, aan Snooge en Rabbijnen...

Hoe zou dat verschrikkelijke en dat heerlijke toch, allemaal afloopen?

De Zuidertorenklok beierde. Een twinkelende melodie brak glashelder open en besprenkelde den zuiveren nacht. Rebecca ontstelde en sprong op; kaarsrecht. De kastanjeglanzige, prachtige golf lok viel haar voor de oogen.

— Drie uur... allemogendste God!

Geruchtloos ontkleedde zij zich en stapte, om vadertje niet te wekken, op de teenen haar donker slaaphokje in.