Het Volk God's, Menschenharten

45

durfde Rebecca nauwelijks praten over zichzelve; wél over Reintje's eigen leventje. Reintje bespotte en hekelde tergend en óver-zelf bewust, alle liefdesverhoudingen. Zij raadde Rebecca, zich nooit aan iets of iemand te hechten. Bleef je vrij van alle verdriet en ellende! Laat de mannen naar je snakken,... blind-gretig, krankzinnig, die smeerlappen! Zij zijn niet beter waard. O, o, als Reintje haar eens mocht vertellen, wat zij van alle soort kerels, van den hoogsten tot den laagsten stand, op de vlakte, ondervond! Moest zij maar eens mee naar het nachtelijk Rembrandtplein. Die schenners en wellustelingen, die genotjagers en halve pooiers...

Rebecca besefte, dat Reintje alleen van Bar- en nachtcafé-minnaars repte. Ontdaan en rillend keerde zij het blonde schalkje den rug toe. Reintje, verachtelijk, gaf een gil en proestte...

— Onnoozel bloedje... kippetjes benne we allemaal! Tante Truddie was zoo mal-preutsch, dat zij bij kleinste toespeling op lichamelijke verzorging, over baden, reeds terugdeinsde met ontstelde gebaren; lachwekkend als het achterwaartsche loopen van een spin... Hoe zou zij vader nu ooit over dat hoogste en ijlste gevoel voor Uriël kunnen reppen? Over dat zinsverrukte, dat duizelend-gelukzalige, dat goddelijke, bedwelmende, dat haar heele ziel had gegrepen en haar alles heel anders deed zien en beleven, wijl zij liefhad haar Uriël, met hunkering en brandende drift. Hoe zou vadertje van zulk een zinneloozen levensomkeer in dat zwijgende, onwetende wicht, zijn ״Bekkie", ooit iets kunnen beseffen; van haar blozen; van haar huilen, lachen, van haar wild verlangen, van haar droomerig uitstaren en wachten op ieder geluks-oogenblik in saamzijn met hem? Zou hij ooit een greintje kunnen voelen van dat oneindig-teedere en zoete en verzaligende tusschen neef en nicht?