Het Volk God's, Menschenharten

44

zij zat volgepropt van benauwenis. Dat verbitterde, martelde haar nog erger. Er was één man, wien zij in haar wanhoop misschien raad, inzicht kon afsmeeken: verkleefden Rebbe Herschel! Dien engel van goedheid, met den vermurwden mond, dien zou zij wel iets kunnen zeggen van het onzichtbare, van de betoove-ring, die haar met heel de ziel naar neef Uriël toetrok en Rebecca zoo hartbrekend en kneuzend deed verzinken in verdriet om vader. Rebbe Herschel, met zijn zacht-donkere meelij-oogen achter den halsstarrigen schitterbril, ja,... dien durfde zij wel iets van haar somber noodlots-gevoel uitstamelen, — indien Josua althans wat vernam van Uriël en haar. De goede rebbe begreep zooveel van menschelijke verwarring en beklemming. Ook den angst van een verliefd meisje?... En streelend wegmoffelen dat aanbiddende geluk, die stil-bedwelmende geheimenis van haar liefde, zij vermocht het soms niet langer. Ééns moest zij er toch mee voor den dag treden. O, diat zij nu ook een lieven jongen, een aangebeden heerlijkheid van een jongen had; dat de Almachtige haar die reine vreugde schonk en gunde, onder de eeuwige heimwee-hunkering in haar binnenste, naar moeder Judith. Martelend leed bleef haar het moeder-gemis, hoe alzegenend vader Rebecca ook bejegende en koesterde. Ook smartelijk gemis bleef haar, haar zusterloosheid. Over al het vrouwelijk-eigene kon zij met vader noch broers een woord reppen. Ieder gesprek met Josua, dat slechts even het intieme meisjesleven roerde, ontvluchtte zij als een monsterlijke onkiesch-heid.

Het nonachtige, schuw-kuische was Rebecca ingeboren. Dat gisten de jongens, en des te wreeder kwelden zij Rebecca in haar reine schaamte. Hoe kon zij, alleen, heel alleen, als meisje, die wilde brullers en razers baas worden? Ook met ontluisterde Reintje