Het Volk God's, Menschenharten

43

jubelzang op Soekoth hoor en? Dan gebroken jubel

over de hut...... van vrede! Wie moest hem bij het

schemeren troosten, als de Thora zijn bevende handen ontzonk en hij uit zou breken in schrei en snik om het bestaan, met al zijn jammer en vergankelijkheid?

Wie? Wié?...... Neen, neen, zij zou het besterven.

Verstijfd van geheimen angst, overdacht zij zulk gebeuren en haar eigen... nietswaardigheid. En toch, toch kon zij vadertje niets zeggen van haar overstelpende Mefde-gena. Het zou Josua vaneenrijten of zoo onverdragelijk krenken, dat hij geheel radeloos, in woede en smart verstikte. Er was een ander wezen niets te zeggen van haar geheimzininig-doorleefd geluk. Alsof alle bloemen bloeiden; alsof alle licht uitstraalde voor Uriël en voor haar alléén. En toch geen verblind egoïsme... Maar dat heerlijke zingen, dat altijd maar murmelend zingen van het verliefde hart, dat overzalig en overdadig verrukt zijn, dat eeuwigéén blijven met droom en werkelijkheid; tintelende pijn of smart zelfs te voelen als iets zoets; dat ademloos hunkeren en smeekelijk verlangen naar elkaar's bijzijn; dat zoete, hevig-zoete dringen van het hart; dat ,niets anders willen zien of hooren dan zijn oogen, zijn mond,... neen, dat kon zij, geslotene en zwijgzame natuur, Josua en eigenlijk niemand biechten. Rebecca voelde zijn vadervloek als het afgrijselijkste, dat haar, in vlucht naar Uriël, zou kunnen grijpen of treffen; als iiefcs waanzinnigs, dat haar neersloeg en verpletterde. Zij stond alleen, heel alleen! O, die bijtende weemoed bij het avondduisteren; dat knagend verkwijnen nu in alderlei angsten, waardoor haar broos geluk onder een schaduwend noodlot stond gesmoord. Hoe zou het afloopen?

God alleen wist het,... kermde Rebecca, terwijl zij schreide en snikte. Zij zocht in moeder Judith's oogen hulp, maar het portretje bleef onbewogen staren en

Soekoth: Loofhuttenfeest.