Het Volk God's, Menschenharten

40

armelijke buurtkinderen, die op straat ravotten, in hun vodden en drellen, joelden en krijtten van plezier, bezag zij nu minder smartescbeurend, onder haar eigen geluiks-vroomheid, Wél vermolmd en wan׳ vormiig, wijk en behuizing, maar tóch, met overgave en oneigenzinnige daden, óp te halen uit angstwekkende rampen en menschelijke verschooiering. Zij voelde zelfs haar hart niet meer krimpen van pijn, bij het zien van vader's al magerder gezichtje, bij zijn stamelende hulpeloosheid en de narigheden, die hem omringden. Zij zou de goor-sjofele wijken, de uitgemergelde ooms: heethoofdigen, tartenden Sak en rumoerig-goedhar-tigen Salomon, immers de blijde boodschap brengen van haar jonkvrouwelijk geluk, van haar binnenste vreugdelicht, dat alles beschijnen ging. Vroéger, een jaar geleden nog, kon zij snikkend-verbeten schreien bij het opmaken van vader's geroest-ijzeren bedje en om al het zielig-trieste en vereenzaamde van zijn bestaan zonder Judith en tusschen de rauwe knapen. Nü keek zij alleen maar, innig-aanhankelijk en heel opgeruimd naar zijn grijslichte, schuldelooze oogen; naar zijn grappig manoeuvreeren met het rood keppeltje, van kruin naar neus; van neus naar achterhoofd. Zelfs het armelijke kreunen en kraken van zijn kapotten, rieten stoel bracht geen zucht en geen traan meer in haar deernis-oogen. Wat vader, bewust en onbewust beleed in zijn vroomheid, voelde en beleed ook zij nu in haar liefdedroom: overgave aan het Onzienlijke.

Rebeeca stond weieens angstig-vertwijfeld of zij, schoon kind uit Josua's bloed, ooit door vader begrepen kon worden en of zij hém naderen zou. Rebecca sloot zich van binnen af, zonder zich los te scheuren van de omgeving. Maar ook Josua. De gonzende stilte tusschen hen, wanneer zij alleen waren, liet een innerlijk gloeien, een snijdende onrust tieren; schiep een striemend-tegenstrijdige gewaarwor