Het Volk God's, Menschenharten

39

scheen. Het eeuwig-dorstende en verlatene in haar ongekunstelde dweep-natuur en sombere kwelver-langens, verdween. Alles verzonk naast het geluk-glanzende van haar liefde; ook hartzeer en krenking. Al vermocht de gejaagde en omstormde meisjesziel, haar onbewusten grondaard, aandrift noch geluk, zélf te omvatten. Zij ergerde zich niet meer, al boende en schrobde zij den ganschen dag; al sprong het vel op haar handen. Noch schramde of wondde zij zich aan de sarcastische weerhaken van Moos' opvliegend-ruig humeur, wanneer zijn bijziende oogen ontuchtig en woest begonnen te glimmen als steenkolen. Oproerige schimp, schrikkelijke vloeken en baldadig-botsend geweld van de revoltante jongens, van den dierlijk-gulzigen Bullebak vooral, deerden haar nauwelijks meer. Zij verloor allen zintuigelijken angst en alle opstuivende lichtgeraaktheid. Zij zou ׳immers het bruidje worden! Haar streelend-teedere natuur vergaf en vergat nu iedere grofheid van anderen. Zat in het bloed,... al vond vader Josua, Rebecca in vele dingen een ondoorgrondelijk schepseltje. Zorg en misère tilde zij nu lucht-licht op. Vader Hereira had haar altijd voorgehouden,... alleen hij wordt arm, die met trage handen werkt...

Voor het eerst las zij, bekoorlijk-nieuwsgierig, zelfs eenige hoofdstukjes in Josua's vertroetelde perkament-gelige ״Kandelaar des Lichts"-deel:tjes. Maar zij begreep er geen snars van, wijl het haar hart geen ontroering bracht en haar ooren geen lief gezang werd. Rebecca's in-zichzelf-gekeerdheid en bijna stugge zwijgzaamheid, veranderden in verdiepte aandacht en warmhartige deelname aan allerlei gebeuren, 's Nachts, in gebed, dankte zij den Schepper voor al het nieuwe in haar bestaan. Zij vreesde geen afsnauwen, beleedigende en ruwe woorden van onbetaalde en norsche leveranciers meer. Modderige ellende van