Het Volk God's, Menschenharten

36

ontroering had zij nog nooit gekend. Het was, alsof dat stil-kermend hart een kerf kreeg, waardoorheen een vreemd wezen, tot in het verborgenste, het intiemste van haar bestaan binnengluurde. Zij kromp schaamtevol saam, schuw, inéén bits-van-tong; gekrenkt in haar onkreukbaarheid. Maar die vreemde was hij, hij,... Uriël!

Nu liet, vermurwend en vroom, liefdegeluk tranen blinken in haar gouden oogen. Zij stond niet meer zoo snerpend-smachtend te staren naar het portretje van moeder Judith, tegen het vervuurde rechtermuurtje en naar het afgesleten lijstje. Het was Rebecca, alsof zij een levenssteun, een geheimzinnige kracht van haar moeder leenen ging en tegelijk alsof zij deze iets terugschonk, dat Judith onzeggelijk verheugde. Geurige zomerbloemklokjes bloeiden om het ebbenhouten lijstje... Het snikkend-teedere verlangen naar haar moeder, — die zij, zelfs in herinnering niet, op vader's streng verbod, bij den voornaam noemen mocht, — kreeg plots jubelende volheid. Het werd in haar een aanzwellende bevrediging, een geruchte-looze blijheid.

Vader ontwaarde óm haar moeder het lichtglanzen van cherubijnen. Maar ook zij zag haar moeder in een vlammeloozen gloed staan...

Met niemand had Rebecca, hier in de Zanddwars-straat, zoo droomerig en infcens-verborgen saamge-ademd als met moeder. Maar altijd verheimelijkt, smartelijk-gescherpt en schuldbewust; omdat haar eigen doelloos bestaantje, Judith's onzelfzuchtig leven had gekost. Dat vlietend pijnigingsgevoel, dat snijdend-weerstrijdige in haar hunkerend wezen, wankelde wég nu zij Uriël kende en sprak en Rebecca zich, ieder uur dieper, haar jeugdliefde bewust werd. Het geleek een blozende en klarende herovering van haar lot, op ijdelheid en egoïsme. O, zij wou geen