Het Volk God's, Menschenharten

34

haar dwaas bestaan; een tegenspel, een sidderend verlangen naar stille vereering van één schepsel dat zij, zij in haar nietigheid, toch vreugde wist te geven. Maar ook drong in haar óp een drang naar iets sombers en bangs bijwijle. Het was haar teerste droom, — voor Rebecca zelve gansch versluierde puberteit, die eigen wezen ondoorgrondelijk verhulde in weemoed en geluksdrift, — met een héél lief iemand, zalig-lang te kunnen praten over haar lieve, jonggestorven moeder; over pijnigende verwarringen en heete woelingen in haar eigen onnoozele ziel, naast en soms tegenover vader's vroomheid, al voelde ook zij zich vaak onaanrandbaar-blij, gelukkig in het Joodsch-religieuze, maar heel anders dan Hereira; minder strak-omkneld van stichtelijkheid, van grimmige ceremonie en kleineerenden ritus. Zij verlangde iemand, met wien zij alles, alles kon uitspreken. Vooral over haar eigen heimwee, over dlat vreemde, onbestemde, jagende droomen en doelloos hunkeren naar iets, da!t gansch en al boven bevrediging van persoonlijke belangen uitsteeg en dat zij in zichzelve niet verstond: een licht-grillig fladderen in de ruimte.

Bij haar Igmaniz-gemijmer was dat overstelpend hunkerings-gevoel éven opgedeind, maar door een onverklaarbare tegenmacht in haar, van binnen, weer-barstig-snel, bijna nijdig geremd en uitgewischt. Het scheen verzonken en keerde niet terug, als een vteemd-vervluchtende geur. Al verlangde Rebecca, een enkele maal gefascineerd-bewogen, naar zijn geheimzinnige stern-dempingen, naar zijn droeve vertelsels over het Poolsche Ghetto, door moord en pogrom-tragedie wreedbloedig omduisterd; al verlangde zij hunkerend naar zijn woorden, wanneer Igmaniz leerde, dat de volmaaktheid van het Opperwezen niet bestond in Zijn oneindige, eeuwige alomtegenwoordigheid, maar in Zijn oneindige liefde voor