Het Volk God's, Menschenharten

32

Maar die... die gesjiebes van 'n rijke neeft, komp na joü toe!...

Arglistige tante Truddie, in haar kakelbonte verwondering, zou a contrarie groeien tot de balken van trots; parelen huilen van geluk en Igmaniz dadelijk roddelend verloochenen.

Zacht, zonder beschaming, schoot Rebecca in een lach om de kattesprongen van haar eigen fantasieën. Ook drieste Dennie Goudswaard bedacht zij weieens in stilte met aanhankelijke, innig-ademende woordjes. Dennde kon haar zoo deemoedig-eerbiedsvol bestaren en dan plotseling weer schroeien met zijn begeerte-blik. Die brutale, toch zoo rechtschapen standwerker verschrompelde, ten prof ij-te van zijn genegen verrukking; smoorde zijn markt-luidruchtigheid; sprak bedeesd, in Rebecca's bijzijn óf kreeg onverwachts een smartelijk-woeste opstandigheid en angstwekkende veroudering in zijn trekken, die haar ontstelde. Eerst later vernam zij, door den jenever-morser Sem, die den venter in een havenkroegje, met grootspraak tot drinken lokte, onder het spottend zingen van Sjier Hamangalous. Maar de gedachte aan al deze menschen verzonk in Rebecca heel diep, zonder een zweem van spijt, naast het teederste gevoel voor den weinig spraakzamen Uriël, al verborg zij haar ontroering en al verstak ook hij misschien zijn waren aard.

Opgeblazen en levenswellustige buurtjongens beschimpten Rebecca's duldelooze hoovaardij en ״sjniks"; haar koel-ongenakelijke houdinkjes. Niets dan jaloersche reactie op Rebecca's aangeboren wel-voegelijkheid, die zij niet konden havenen of overbluffen. Grond ook, voor alle valsche geringschatting en verfoeding. Had zij al duizendmaal gehoord. Nu glimlachte zij fijntjes. Naast Uriël wist zij zich doodgewoon en zonder geringste inbeelding. Met zijn

Sjicr Hamangalous: een psalm.