Het Volk God's, Menschenharten

IV.

30

Ja, nu was het wonderlijke en verbijsterende toch met en in haar gebeurd en doorleefde zij een duizelend-vreemd geluk; een vurig-zoet, bevangen gevoel, dat al één moment bij Igmaniz' verschijnen, Rebecca had doorschokt. Doch nu veel heviger, koortsiger, angstig-heerlijker en zonder innerlijke verhoovaardi-ging over het malle geval. Bij Igmaniz voor het eerst, mijmerde zij zoo-maar, in schaamtelijke verwarring berooid en onder onbegrepen rillingen, over een jongeman, door goedhartigen Rebbe Herschel meegebracht; zag zij telkens zijn ernstgezicht en schamel-stugge gestalte; hoorde zij telkens zijn vezelige stem en ontwaarde zij de groene vlam van zijn oogen, schichtig flikkerend. Dan wemelde en wentelde een oogenblik alles in haar keukentje. Tegenover den vromen, onbeholpen Galliciër, die zijn genegenheid nooit ontbladerde, bleef Rebecca ׳eigen denken dwaas, dweperig en opgeschroefd vinden. Hoe kon zij toch onafgebroken, wroegend piekeren over een vreemden jongen, zonder liefde-verlangen en hunkering naar zijn wezen? Zij wilde zich het vorige jaar losscheuren van kleinzielige bekrompenheid, duffe benauwenis. Zij was nog uit den tijd van de kermistent, werd er om haar heen gehoond en gespot. Maar Igmaniz' bot-verrukt kijken en zijn hulpelooze exaltatie in houding en gebaar, hinderden Rebecca ieder keer erger. Hij keek soms zoo star-droef als een grafsteen. En dan, zijn prangende vroomheid, die eeuwig-en-altijd van gemoedsblijheid repte; in sombere, half-dreigende, half-voorspellende woorden. Die als hoogtepunt van heil, het Goddelijke leven begeerde naar omlaag te trekken, op te zuigen met al de zinnen, om beter de wereld vast te kunnen klemmen... Bij het namijmeren over Uriël,