Het Volk God's, Menschenharten

28

Josua haar van ׳een klein overwinst je, stotterend-verlegen, wat geld in het portemonnaie'tje geduwd, om een ״pietsie" stof te koopen voor een „nuwt" japonnetje. Mazzaal Tob!... Hij schonk het heelemaal niet wee-zoetelijk of verteederd. Toen had ze zelf een bruin-velours manteltje in elkaar geprutst, met behulp van Reintje; en van dat luxe-buurmeisje een, voor-vuil-weg geworpen, smal-kaal bontkraagje er als nieuw opgewerkt. Stond haar mesjokke-mooi, vond tante Truddie en het oümoertje, juffrouw Barzelaai aan d'overkant, met haar afgekookte-snijboonenluchtje en haar grauw-papieren, verschrompelde wangetjes. Zij zoende Rebecca smeigelend het jonge gezicht vol. Zij ontspoorde van overdreven vervoering, en zij speekselde noodweer over haar verrukte woordjes.

— Bij mijn gezond, bij mijn eeuwige leve,... je bint 'n prach... 'n bruidsbeket!... Waar?... Jij ken nou geregeld an alles... Waar?... Jij krijg nog an 'n gelant, die je geregeld in 't vierentwintig kraat goud draag!...

Geen sjtosj!..____ Je mot maar nie mit me inteime,

waar?... Za-je nages an me beleve...

Ineen viel zij wild-vurig uit:

— Engel... gésjiewes... engel!... Bekkie... Shjim Borroegoe zal an je zeg ene... honderd jaar, omein wie omein... tha... tha!...

En weer kuste het zevenenzeventig-jarige, hartstochtelijke vrouwtje met het rimpeldroog kopje, Rebecca als een bruidsdochter, smeltend van loutere innigheid en overgave.

Maar nu zat vader Josua ermee. Nu hurkte hij in het achteronder! Geen huur; wél een korst brood, maar sukkelen met het avondeten... En tusschen de bijtende en grijnzende zorgen in, was zij bezig een vluchtend en dwalend droomspel van haar eigen onbe-

Mazzaal Tob׳, geluk ermee. — Nages: plezier, genot. — Sjtos: onzin.