Het Volk God's, Menschenharten

24

zetting en schrikoogen vroeg hij Rebecca, toen zij vóór hem stond, schuw omkijkend of de broers ook meeluisterden:

— Nega kind,... is er wat?

Rebecca weerde schuw af. Niets,... absoluut niets. Zij was te ver afgedwaald. Zij had erg gejaagd om hem... om gauw thuis te zijn... een beetje zenuwachtig. Was het goed gegaan met den Gedenksteen?...

Naast Josua's bed brandde een ouderwetsch olie-drijvertje van kurk, op een stoeltronkje. Hij kon slechts éven, in het flauwgele bibberglansje, Rebecca's gezichtje onderscheiden. Stil, troosteloos en gekweld, zonder een woord meer, ging hij weer liggen. Morgen zou hij vasten, den heelen dag, om alle menschenwan-hoop... tot de Sabbath-heiliging.

Rebecca ging meestal het laatst naar bed. Zij wachtte, tot rumoerig elkaar verdringende broers hun vlieringkrotje opstommelden; tot zij vader's keppeltje over den deurknop hangen zag. Bij de buren achter stokte dan ook het molenklepperend geluid van een vouwmachine.

In alle armelijke buurtgezinnen, woelden jongens en meisjes, mannen en vrouwen schaamteloos dooreen, 's Morgens en 's avonds kleedden, ontkleedden en waschten zij zich vlak bij elkaar, onder allerlei ijle reukjes. Rebecca rilde van die onverhoedsche intimiteit en duldde ze nimmer. Zij werd onder hartstochtelijke woede bespot om haar ״sjniks" en haar meisjes-preutschheid. Maar Josua kende haar maagdelijken schroom. Twee druppelen water Judith!

— De Pottegiezerin,... spotte kromtongig Sem,... de Pottegiezerin,... 'n aardig-fijrae ekzelenzie!... Ja die laat zik ooren annaaie!... Nöjanönee... ze drink lievers 'n slok bloed!...

Sjniks: trots.