Het Volk God's, Menschenharten

17

Rebecca wilde naar huis. Het was al heel laat. Vader zou opgejaagd rondkijken en uitstaren. Uriël begreep zoo weinig van haar verstarring en weerspannige zwijgzaamheid.

Zij liep weer snel, rank en licht op de fijne voetjes. Ja, het scheen een eigenaardig zweefloopen.

Zij ihadden amper eenige zinnen gewisseld. Weer toetste Uriël omzichtig... Hield zij van bioscoop?

Rebecca schudde besluiteloos het glimlachende kopje. Zij sprak zangerig:

— Heelemaal niet... geef ik niks om!

De goudvochtige oogen droomden roereloos, wijduit.

— Rookt u?... vroeg Uriël er snel overheen.

Nu lachte zij helder óp; toch klonk weer iets verlatens in de stem. Moest zij een examen afleggen, als modern meisje? Klaar en rustig antwoordde zij, dat zij rooken akelig vond.

Weer haperend herbegon Uriël:

— Leest u veel?

— Nooit.

Dit zei ze kort, vast, toch achteloos en ongedeerd. Zij wilde zich in niets verontschuldigen. Rebecca rekte den hoogen, matblanken hals en de gouden ring om haar oogappel trilde. Zij verzonk weer in haar vreemde droefheid, terwijl zij wel stilletjes had willen juichen, zwellend juichen, dat neef Uriël naast haar liep.

Hij tobde,... neen, zij bleven toch doodvreemden voor elkaar. Uriël vervloekte zijn eigen hardnekkig-romantisch idealiseeren van mooie vrouwen en meisjes... Waanzinnige knul! Zag hij nu niet Rcbecca's stukgewerkte handen? Voelde hij dan niet het be-krompene en bijna ordinair-botte, het stug-elemen-taire van zulk een huishoudstertjes-bevatting, met den eigenaardigen hoogmoed van het zich zei f-overschat-

Menschenharten.