Het Volk God's, Menschenharten

14

liéve moeder, — niet meer wilde kennen. Het gilde in haar,... de schoft! Rebecca hoorde weer de bevende smartstem van vader Josua en zijn. kermenden afschuw... die man is dood voor me!... Ik heb voor den Eeuwigen God gezworen, dat ik liever mijn handen laat afrotten, dan ooit een cent van dien miskleurigen kerel meer aan te nemen!...

Die zwakke, deemoedige, kleine vader van haar, liet zijn verachting niet wegkruipen in een laf en gluiperig hoekje van levens-berekeningen. Hij durfde tuimelend en toomeloos te toornen, tot pijnigens toe, als iemand zijn hartebloed schond...

Rebecca sidderde. Ja, goddank dat Uriël den naam van haar moeder vergat. Zij zou in snikken uitgebarsten of weggeloopen zijn. Hoe kon zij dien rijke-lui's-zoon ooit een idee van haar vromen vader geven en, — hachelijker nog, — spreken over Josua's afkeer van alle Rozenheim's?...

Uriël durfde Rebecca maar heel vluchtig te bekijken. Aldoor zei hij in zichzelf,... wat is ze mooi; onbegrijpelijk, verbijster end-mooi, en zoo onopgesmukt... Hoe graag zou hij naast zulk een meisje, koen en avontuurlijk zijn geweest; speelsch, geestig en overbluffend. Maar hij bleef bleu, stil, temperamentloos. Hoe mooi was zij. Zij liep zoo wonderlijk-licht en snel op de kleine voetjes in de geelbruine laarsjes. Haar stem klonk weemoedig, hoog-helder en toch een beetje verlaten. Hij dacht ineen aan Sakuntala, op College in vogelvlucht behandeld; Sakuntala, de heilige dochter van een Rishi, een Indische wijze, een kluizenaar. Maar Sakuntala leefde onder een doem, een vloek... Hij was een malloot, om deze lichtge-daante met Rebecca saam te brengen! Maar zij was zoo mooi als Sakuntala. Zoo moest Sakuntala...

Uriël stuitte de vaart van zijn eigen verbeeldingsspel. Rebecca was ook zoo mooi. Wat zou fiere Mama