Het Volk God's, Menschenharten

13

roepstem op, naar duistere schuiten. Rebecca, nerveus, ontstelde. Uriël bewonderde, hoe stil zij ook was, haar ongedwongen loopen. Nog heel iets anders dan looze bevalligheid. Het geleek een dansrhythme. Bij stukjes en brokjes begon hij te spreken; een enkel keer schichtig iets te vragen over Rebecca's dagelijksche leven. Zij bemoeide zich nauwelijks met de wereld. Zij wist van het maatschappelijk bestaan luttel. Toch giste zij intuïtief en begreep heel snel.

In Uriël herkende zij onmiddellijk den eerlijken, maar schuwen en teederen jongen. Zij vond hem hartstochtelijk en toch koel, afgemeten, beheerscht. Hij wandelde uit de terugspiegelende tooverspheer van haar oogendroom regelrecht op haar af. O, hij leek heel, héél anders dan Dennie Goudswaard, dan Igmaniz, dan al de kereltjes uit de buurt. Maar dat hij een zoon was van Henri Rozenheim, kon zij hem nauwelijks vergeven. Dat wroette en wrokte in Rebecca.

Haar handen streelden licht de wenkbrauwboog-jes. Onder den kant-rand van haar bij-glanzig hoedje golfde, in natuurlijken val, haar prachtig-kastanje-bruine haarlok, zijdeachtig vonkend.

Langs oud-donkere tabaks-pakhuizen, stapten zij voort. Blauwgroene luiken schemerden onder lantaarnlicht.

Van haar moeder repte Uriël niet; goddank! Die was door zijn vader gruwelijk beleedigd. Dat wist Rebecca van haar vader! Wat? Waarin? Waarom?... Had Josua Hereira in zijn hevigsten toorn nooit verteld. Ook oom Salomon, in het keukentje, scheen het met geen spoor of zweep te ontpersen. Hij sloeg er boertig de trommel overheen. Zelfs tante Truddie zweeg mat of pruttelde wat onverstaanbaars. Maar wél hadden zij haar verteld, dat Henri Rozenheim, op zeker tijdstip, zijn bloedeigen zuster, — haar lieve,