Het Volk God's, Menschenharten

golf hing boven haar rechteroog. De fijne lipjes trilden zacht, nerveus... Neen, zij kón niet spreken, niet antwoorden. Rebecca stapte weer het portaaltje in. Haar tong leek te zwellen tegen haar gehemelte. Zij stikte half. Haar hart rilde; haar lippen beefden. Zij had een onbepaalbaar gevoel, een gewaarwording, alsof zij ergens willoos neerdwarrelde als boombladeren in herfststorm.

Uriël scheen iets van haar sidderende ontdaanheid te begrijpen. Hij noemde bijna fluisterend-vleiend naam van een gracht en verlegener nog, een uur. Zou zij komen? Ja? Ja?...

Rebecca knikte maar, terwijl zij schichtig opkeek naar de oümoertjes juffrouw Groen en Barzelaai, aan d'overkant, die nauwelijks een hemd aan het lijf hadden; zoo dacht zij er dwaselijk tusschen. Ja-ja,... zij zou komen! Ja-ja... Toch wou zij dien vreemden neef geen oogenblik bewust behagen, want droefheid overmande Rebecca. Zij bleef half verlamd, stilinwendig steunen. Zij begreep niet waarom zij toegaf aan zulk een in-lage afspraak, zulk een achterbaksche ontmoeting en... aan zoo iets dubbelhartigs en bederfelijks tegenover haar argeloozen vader, juist nu gauw weer treurtijd naderde van moeder-zaliger's sterfdag. Wat verlangde die ״meneer" eigenlijk juist van haar?...

Zij lachte bedeesd, zenuwachtig-smartelijk. Haar goudbruine oogen met den gouden lichtkring, smeekten: ga, ga!... Want Rebecca rilde van vrees, dat vader of broers of Igmaniz of oom Salomon haar met dién jongen hier, in het groezelig portaaltje, zouden betrappen. Zij riep heel diep in zichzelf: moedertje, moedertje! En zij hoorde vader in zijn ochtendgebed, met geheimzinnig-gedempte stem bidden: mijn God, de ziel die Ge mij gegeven hebt is rein... O, zij verafschuwde weekelijk zelfmeelij, maar nu werd het