Het Volk God's, Menschenharten

8

knakte haar meisjesfier verzet; deed iets in haar branden. Zij wurgde haar geweten...

In de Hoogstraat ontvlamde de vurige rook van een reclame-stellage vóór de strikken- en lintenwinkel van Firma Soep.

Rebecca verdoolde... Zoo een innerlijke aanraking had zij nog nooit ondervonden. Zij dacht aan luchthartige Reintje Plukker en het brutaal-geblankette, mooie snuitje. Zij zag Reintje's valsch diamantsnoertje op het perziken-fluweelen boezempje hel flonkeren en zij hoorde haar, week-zelfgenoegzaam, ״De Kleine Garde-officier" fluiten.

Vreemd, die duizel... Sterker voelde Rebecca weer haar eigen afkeer van al het buurt-werkelijke. De kippenslachter naderde; naast hem de breed-geschorte, zwaarbuikige Sjochet Blanes. Zij dacht dat hij grijnsde... Rebecca Hereira ook al banale ״afspraakjes" met ״heeren"? Zij?... Zij?... Zonder dat haar goed vadertje wist waar zij was?... En dan nog wel met Uriël, met een Rozenheim!... Waar bleef haar rust en koele bezinning? Maar,... maar hoe vaak vond zij vadertje niet heel dwars, ouderwetsch-hardnekkig, midden op haar weg? Al hield zij dolveel van hem, toch begeerde zij haar eigen raadselachtigen droom te beleven.

Rebecca huiverde bijgeloovig en bevocht 2ichzelve in angst. Deed zij beter een zot gansje, een mal-onnoozel, stom en afhankelijk wicht te blijven, door de gewetenlooze broers her en der gesmakt?... Al ruim tweeëntwintig! Zij kon toch doen en laten wat zij wilde! Zij dacht weer zelftartend aan de valsch-roze-kleurige lokwangetjes van lichtzinnige Reintje en haar wulpsche praal...

Rebecca knikte al maar door naar Uriël, die zacht en schuchter, telkens iets zei. Eén vonkglanzige haar-

Sjochet: slachter.