Het Volk God's, Menschenharten

7

kinderen; over Uriël's moeder; maar veelvuldig over Uriël zélf!...

— Versta wèl... dié, Bekkie,... die U-ri-ël... is... is heelegaar van ander deeg gekneed as... as ze broer, die avekaat in de Rechte,... die voor eige prevé heel knap mot weze...

Die jongen, U-ri-ël, was ook heel anders dan de zusters, had oom Salomon er gewichtig bij-gegalmd.

Zij staarden elkaar aan, pal in de oogen, bij het violet-scheemrig, electrisch straatlicht.

Rebecca stond kaarsrecht, slank. Zij was zoo lang als Uriël. Hij keek, keek maar. Een woordelooze liefdewil overmeesterde hem geheel... Dwaze vertooning, vond Rebecca. Een oogenblik dacht zij aan vaders vroom gebed op Kol-Nidré: In de stilte is God... Een zoete aanhankelijkheid kroop in haar binnenste op en trok haar naar Josua. Zij moest zijn tal-lith nog wegbergen.

Onverwachts zette Rozenheim zijn hoed vlug op en drukte hij haar de hand; knelling van ijsklamme, nerveus-bevende vingers. Uriël vroeg, smeekte bijna of hij Rebecca niet eens ergens rustiger spreken mocht. Een brokje uitgerafeld touw beschaduwde het halfverlicht trapmuurtje, als afgrijselijk-behaarde torren-sprieten.

Rebecca begreep nauwelijks wat met haar gebeurde. Zij hoorde alles dóóf aan! Zij verzonk in een tijde-looze diepte van herinnering. Even ontglipte zij het portaaltje en staarde naar het groene donker, onder de overzwiepende, ruischende beukeükruin van de Raamgracht. Rebecca schrok. Zij herkende het wild-bleek, bloedbevlekt gezicht van den kippenslachter, dat schimde in lantaarnschijnsel. Onmiddellijk wilde zij weigeren; !haar vergrijp was té gemeen. Maar Uriël's zachte, vragende stem omkoesterde haar zalig;

Kol Nidré: avond van den Verzoendag. — Tallith: gebedskleed.