Het Volk God's, Menschenharten

4

de straatschei weer met dien wild-af gebroken knal-ruk en het vreemd-schommelend, lange naklingelen.

Josua was naar Synagoge. De broers zouden laat naar huis keeren. Rebecca stond in het voos-belichte, kale keukentje, alleen, verzwommen in eenzelvige gedachten, midlerwijl wat spijs voor Josua te reinigen. Wintergrauw donkerde over het rumoerige Zand-dwarsstraatje. Uit den groenduisteren paardenstal van Dekker's Ijsfabriek walmde een schroeilucht van hoeveneelt en heet ijzer óp. Toen, dwars door haar koortsig, vaag mijmeren, rinkelde de bel! Rebecca rilde, verstijfde. Dit geluid roerde haar smartelijk geheim... In wilde spanning luisterde zij. Onschuldig-coquet futselde Rebecca rap haar wat verwaaid kapsel saam. Een hartvormige vlek op het helroode jakje, overspreidde zij schaamtelijk met de hand. Stond zij er niet een beetje erg afgesloofd bij? Zij meende den heftigen schelruk te herkennen... Opgewonden rende zij naar de trap. Dennie Goudswaard misschien, om Jaap?... Ellendig! Zij zou nu geduld missen voor den bleuen venter, met zijn geverniste marktboert en guitige reisverhaaltjes...

Rebecca was blijven staan, trok de straatdeur nog niet open. O, het was vreeselijk; vreeselijk, als ״hij" er niét zou zijn, maar ook als ,,hij" er wél zou zijn... Rebecca beefde; haar hart bonkte, bonkte. Zou neef Rozenheim den brutalen moed hebben na haar deursmak-in-verwoedheid, toch weer terug te keeren?...

Droomrig talmde zij. Godallemachtig,... wanneer vader nou eens thuis was geweest, of Sem, die rotte-appelen-gooier? Of Moos? Of, het ergste... tante Truddie met haar gulzige rimpellipjes en broddelend roddelmondje, dat glinsterende borduursels breide aan ieder buurtnieuwtje? Een stortgolf van zinledig geklets zou er ongeremd en plotseling zieden rondom hun twee'tjes...