Het Volk God's, Menschenharten

3

Rebecca was natuurlijk boos geweest om die fop-schel. Josua hield niet van dat soort-genre gijntjes!...

Van den Zuidertoren rinkelde een glasachtige melodie los, die somber d'avondstilte inviel.

Voor Rebecca klonken de luiklokken dreigend en streng-vonnissend, toen het hééle uur sloeg. Zij had

gelogen tegen haar goeden vader....... schandelijk-

resoluut gelogen, in koelen bloede en op hooge zeilen. Moest hier niet een Gods-verborgen oordeel op volgen?...

Schichtig, in het duister, koerste zij het keukentje binnen, toen Josua het licht ontstak. Zij durfde hem niet meer de grijze, vrome oogen inzien.

II.

Rebecca, hoewel zij zich tegenover al de huisge-nooten bedwong, leefde in een stillen geluksroes, in een scherpe koorts, een verteederende ontroering; één uur overheerscht door alles-omwoelenden angst, dan weer verzonken in zaligloome bevangenis. Schoon een ganschelijk-onervaren meisje, van eigen emotionaliteit zich nauwelijks bewust, vaak argeloos als een zomersch molendorpje in groene verte, vermocht zij toch al te zwijgen over haar heimelijkste gevoelens; over iets, dat haar op het hevigst geschokt en aangegrepen had en Rebecca zelve tegelijk ondoorgrondelijk van lotswending toescheen. Instinctief en overwijs besefte zij, van deze eerste ontmoeting en ook van latere wandelingen met Uriël Rozenheim, niemand een woord te zullen reppen. Noch van het naamloos-blijë dat haar hart in het verborgene nu overrompelde; noch van het prangend noodlotsbesef, rampen-voorgevoelens, die Rebecca's verrukkingen verwrongen.

Op een triesten Novemberavond, maanden na het eerste schrik-gesprekje met Uriël op de trap, klonk