Letterkundig leven, deel 1

HERMAN HEYERMANS. 79

En de nar kraayt voort en doet al hekelende en spottende, zonderlinge onthullingen.

Ik, zegt hij, verbrijzel den neus niet van onzen jubilaris uit afgunst, gelijk wijlen Torrigiani het den heerlijken Michel Angelo gedaan heeft. Jelui luidruchtige feestvierders hoort het stille, innerlijke morren niet van het____slachtoffer.

Eén mensch, gaat hij voort, zie ik stillekens peinzen te midden van het juichend rumoer; peinzen over de zotte gangen van het lot en terwijl hij optuurt naar de hoogwaardigheidsbekleeders der illustere commissie; terwijl hij aanhoort de edelst-uitgephraseerde bedoeling der centraal-verwarmde vereerders uit commissie en publiek, zal zijn diepste, binnenste wezen ongeroerd blijven voor waereldschen lof. Hij zal scherper dan ooit het historische feit gedenken, naarmate hij langer tuurt op de nobele vesten van hoogste autoriteiten en gezagbekleeders, dat God den mensch slechts uit slik en leem saamkneedde, en hem het leven door de nederige neusgaten inblies.

Zoo, verzekert ironisch de nar, geeft____dit slachtoffer even veel om het feestgedruisch als een kat om een bordpapieren haringkop. En al is de gelijkenis eenigszins oneerbiedig, het bleef in alle tijden het recht van den dwaas en zijn gehuurd-komische kracht om oneerbiedige grappen gnuivend uit te stooten als juist andere menschen rond hem heen de edelste woorden van derzelver teeder-geplooyde lippen lieten ontsnappen.

O, lieve en onkwetsbaar-geduldige lezer, trap mijn nar niet al te snel den kop tusschen de zieke gewrichten. Ik begrijp zijn bedoelen eenigszins, schoon zijn optreden mij even ongepast lijkt, als het verschijnen van doodbidders aan een bruilofstmaal. Hij verafschuwt nu eenmaal jubileumgeestdrift, vooruitbesteld vuurwerk en het zien aanschuiven van de omkranste rastra op het spreekgestoelte.