Letterkundig leven, deel 1

UIT DE GIS. 57

tjeszoete, suikerige beminnelijkheid. Hij zwermt niet met maagden, heelal, ״opperste" ontroering en bedwelmende verfijning. — Woordkunstenaar is hij absoluut niet. Er is een groote vulgariteit in zijn stijl. En omdat hij geen stijl heeft, zou het zoo innig-dringend noodig zijn dat hij de allure aannam van een sober, groot stylist te wezen. Maar dat wil de brave auteur niet. Waarom begrijpt hij toch niet, hij, — zoo goed psycholoog, — de zielkundige waarde van allure! Waarom schreeuwt hij niet wat harder? Waarom wil hij niet met zijn stem smijten naar de hooge C? Dan klatert er toch applaus los! Moet die grijseffene, breikousenstijl, moet dié de menschen pakken? Arme Brandt,

arme Van Doorne! Allure is de helft_____ neen, drie

kwart van ons leven. Zie rond en begluur uw confraters. Valt ge dan niet in een zwijm van verrukking als op het kaft van een of ander boek te lezen staat: eerst

(stipjes)____„een schitterend zanger"____weer____

een „heerlijk stylist"____ enz. ? Waarom schrijft ge,

zooals iemand met moedwil triest-slappe koffie zet. Geen zinnetje woordkunst, ook nu weer niet in Uit de Gis. Ziethier een stijlstaai:

„Opnieuw begon hij, tot de tranen hem over de wangen liepen. Maar erger werd de pijn in zijn rug, de benauwdheid in zijn borst ____Hij trok met den mond, fronste de wenkbrauwen____bedaarde plotseling". —

Merkwaardig zulke grove overgangen.

Dit:

„Na het eten — hij gebruikte haast niets — zei dat hij hoofdpijn had — dommelde Bogaert in. Een paar maal in den avond werd hij nog wakker, maar hield zich slaperig".

Na drie regels staan we al weer voor gebeurtenissen van den volgenden dag. Het is psychologische snelschrijfkunst. Hij sleurt je over stemming en gebeurtenis heen met brute, kwaadaardige rukken in een bijna