Letterkundig leven, deel 1

VERZEN. 49

dat poëzie van den allerhoogsten rang kan geschreven worden zonder maat en zonder toepassing der versvormen. En onze nationale kampvechter voor het proza, Jacob Geel, bepleit dezelfde zaak en eischt voor het proza, — dat in diepste wezen zoo goed gebonden is aan den schoonsten klank der woorden en de melodie der taal, als het vers, — denzelfden eerbied óp als voor de poëzie. Hoe zou anders ooit het mystieke melodiè-proza van Novalis' Hymnen an die Nacht zoo schoone poëzie kunnen zijn, als in dat proza niet evenveel kon worden bereikt, als in de dichtmaat en het metrisch rijmend vers?

En zoo ook heb ik de verzen van Leopold hooren rangschikken onder de cerebrale poëzie, de dichtkunst zonder natrilling van de ziel in het woord; de dichtkunst alleen uit breinmachtige verstandelijkheid geschapen. En ik heb al de belachelijkheid van dit beweren getoond. Leopold werkt met zijn rijk-eigen rhythme en in zijn werk is wijsheid van levensvoelen door het zoetste en meest melodieuze gevoel heengezongen. Het is in eigenheid van geluid, klank en beeldvorming, dat ge deze gedichten moet hooren, zien en doorleven. Neem: De bloemen spreken.

Herwaarts, derwaarts een wiegensrust een zieleschemer vergetellust.

Wij waren in wezen en nimmer wisten en blinden een zilveren morgen gisten,

dat het beloofde zich openen zou, maar weigering werd ons en vroege rouw.

Leven lag ademend in onzen schoot

4■