Letterkundig leven, deel 1

48 VERZEN.

derven. Het zijn de subtiele gedachten-harmonieën die het kind doen spreken, zooals een vogel zingt, onregelmatig maar met innige eenheid.

En verder ,naar aanleiding weer van dit gedicht van Sirius:

Ik liep langs het zilveren meer, de zon scheen over den bergrand, in de schaduw stroomde de beek. Een doode duif dreef in het meer met de gekromde pootjes naar boven.

Toen werd ik bedroefd en verlangde naar mijn moeder.

״Als ik deze simpele uitingen van ons kind lees, dan kan ik precies rijmende en regelmatig gecadenseerde verzen haast niet meer genieten. Ze worden zoo gemaakt, zoo opgeschroefd, en al hun schoonheid is zwaar en grof bij deze subtiele zegging".

Zie, dat is wel onder den invloed van het proza van den grooten Tagore, die toch zoo alleen en essentieel dichter is, zoo groot in zijn proza, dat een geheel eigen cadans heeft, dat Shelley hem stellig tot de zéér groote poëten zou hebben gerekend. Als dit verheven- en grootsch-poëtische dus mogelijk te geven is in proza, zoo goed als in de verskunst, blijft er dan nog essentieel verschil tusschen prozaschrijver, met eigen rhythmiek

en muziek, en verskunstenaar ? Dit____een ״vulgar

error" volgens Shelley. Zelfs Nietzsche heeft er in zijn wrange woede de waarheid van gevoeld. En buiten den grooten Shelley — die altijd gelijk heeft — leert Wordsworth in zijn beroemde ״Preface": ״Tusschen de taal van het proza en het metrische vers bestaat geen wezenlijk verschil en kan ook niet bestaan". Dit zegt de groote Wordsworth — die nóg vaker dan Shelley gelijk heeft. En grooter kenner van versvormen en verstechniek heeft er in de waereldliteratuur allicht nooit bestaan.

Zelfs Coleridge verklaart in zijn Biographia Literaria,