Letterkundig leven, deel 1

VERZEN. 43

ge meenen dichter te kunnen zijn zonder te weten wat een versvoet is? Kent ge het hoogere, de kunst der scandeering ? Hoort ge het klimmende of het neergaande rhythmus in al zijn tusschenhalten? Meent ge zonder dat dichter te kunnen zijn? En als ge heel het klankengeheim van den spondaeus met zijn zwaar-betoonde lettergrepen niet kent, en den dactylus met zijn — — —־, de oolijke arsis en zijn nagesleepte twee thesisjes, zoudt ge het dan nog wagen u dichter te noemen? Kent ge den lichten lettergreepdans van den anapest niet, den versvoet met zijn twostepzwier,

en meent ge____enz. Ach lieve menschen, ik zou het

gansche boek der stylleer in al zijn liefelijke paragrafen kunnen uit den dut stooten en altijd dien zin beëindigen met de vraag: Ach gij, die niet weet van het omarmend rijm, zijn a b. ba; van het kruisrijm, zijn a b. a b; het gebroken rijm zijn a b c. b; enz. meendet gij waarlijk het abc van de dichtkunst te snappen, en waant ge u wezenlijk dichter zonder de kennis der dichtkunstregels? En ik zou er tegenover plaatsen déze vraag: Hoe en waar is dat theoretisch deel uit ontstaan? Uit de dichterziel, of is, andersom, de dichterziel ontstaan uit de theorie? Er wordt dit ééne altijd weer en altijd weer vergeten. Ieder kunstenaar is in zijn wezen een oorspronkelijk schepsel, een uiterst diep bewust en onbewust aanvoeler van alle levensgeheimen. Er zijn dichters, grooter van ziel zónder kennis der dichtregelen, dan dichters mét volledig begrip en volkomene toepassing der rijm- en strophenkunst. — Dichters, die in hun absolute oorspronkelijke scheppingskracht alle theorie en alle aanleerbare ״kunst" wégblazen! Zij zullen, meent ge, dan ook de kennis dezer dichtwetten intuitief in zich hebben en dies ook opleiding, aanleg en vorming missen kunnen. En weer stapelt uw tong de misverstanden op elkaar. Hij negeert die wetten, hij breekt en schendt ze .... hij gaat er dwars doorheen en tóch zal hij grooter dichter