Letterkundig leven, deel 1

42 VERZEN.

gebonden nog, gebogen elk de sluimering niet te verraden van een teer edel hart van goud binnen hen, schemerend aanschouwd.

Van dit gedicht moet ge nu eens alléén het rhythme en de maatwisselingen beluisteren. Er zijn dichters die meenen, dat, zoo zij precies naar het rhythmische en maat-vaste van woord en zin, en de muzikale klankbeweging hebben geluisterd, zij ook in de weergave daarvan het hoogst-dichterlijke bereikt hebben. Ook op dit gebied tieren de dwaalbegrippen. Men heeft dikke boeken voor rhetorica en stijlleer. Zij zijn geschreven in alle tijdperken der menschelijke beschaving. Wel een dreigend bewijs voor hun noodzakelijkheid. Rijmwetten en dichtkunst-regelen moésten er zijn anders zouden ze er niet wezen. Prosodie en versificatie zijn niet ter voldoening van een loos ver-nuftigheidje uitgevonden. Er is nu eenmaal gebonden en ongebonden stijl. De leer der dichtvormen valt niet weg te blazen. Gij groepeert in dichtkunst uw woorden en strophen niet vrij .... Halt:____ dat doet

de prozateur evenmin! Zijn vrijheid is slechts schijnbaar. Ook het ״proza" heeft met de taal van het dage-lijksch gebruik niets, maar ook niéts uitstaande. Doch evenmin met de taal der geleerden, die tot het verstand, de rede, het begrip spreken. Ook de hoogere prozakunst werkt en schept in dienst alléén van het gevoel en de verbeelding. Ja, maar meent ge dichter, volop en groot dichter te kunnen zijn, als ge niet weet hoe ge toon moet geven aan ieder woord op een bepaalde plaats? Héél het fijnere wezen van het rhythmus is toch het oor-en-oog-hebben voor de klankbewegingen, de geluidsgolvingen der lettergrepen in hun stijgingen en dalingen, in bepaalde weerkeeringen. — Zoudt ge meenen zonder dat klankvermogen dichter te kunnen zijn? Toonheffing, toondaling moet ge hooren, want eenst d&n kunt ge beseffen wat een versvoet is. Zoudt