Letterkundig leven, deel 1

IV.

J. H. LEOPOLD. — VERZEN.

Er zijn nog altijd menschen die in een lieve argeloosheid meenen dat proza-schrijven ״makkelijker" is dan poëzie. Deze meening houdt vooral stand door het verschijnsel, dat meer menschen proza dan poëzie schrijven. En oppervlakkig bekeken is er dan ook wel eenige grond voor het misverstand. Want .... een misverstand is het.

In een der volgende opstellen hoop ik het „misverstand" nader uit te werken. Want alleen zeer scherp-scheidende begripsbepalingen, uiterst fijne, aesthe-tisch-wijsgeerige theorieën kunnen dit misverstand verklaren. Stellig zullen er menschen wezen die de fijngenuanceerde begripsbepalingen niet noodig hebben om dadelijk en intuitief in te zien, dat proza en poëzie, tot kunst-uiting geheven, even „moeylijk" ef even „makkelijk" zijn, naar men het nemen wil, en dat de proza-woordkunst een éven eigen gebied heeft als de dichtkunst. Die reeds lang, uit eigen ervaring weten, dat de schijnbare vrijheid of afwezigheid van rhythme en metrum in het proza, slechts schijnbaar is; dat het proza aan dezélfde psychische wetten van uitingsnoodzakelijkheid en vastheid van gang en voortschrijding gebonden blijkt als de poëzie, al geschiedt dat langs anderen weg en op andere wijze.

Voor de intuitief-voelenden dezer waarheden behoeft het onderscheidene vertoog niet opgezet. Maar voor hen die b. v. in de meerdere zeldzaamheid der dichters een argument vinden ter bevestiging van hun meening dat de dichtkunst moeylijker is dan het proza