Letterkundig leven, deel 1

immortellen. ¹95

Daar komt omhoog de witte maan uit wolken zwart en ziet mij aan en kijkt mij door de ziele heen en in mijn oogen oi ik ween:

als zij dan glanst op jou mijn kind is 't of je 'n zilv'ren kindje bent.

Die hooge maan die ziet zoo ver en wijst daar aan die gouden ster zoo blinkende met hellen schijn, waar of de doode menschen zijn.

De doode menschen zijn heel wijd nog verder dan de maanglans glijdt.

Daar zit in lichte nis een vrouw zoo mooi als jij, en droomt van jou,

haar witte armen saamgevouwen om een kindeke erin te houden

lacht ze en lonkt ze, zingt heel teer, — haar teerte deinend heen en weer — slaap.... kindje.... slaap.

Hoe heerlijk tikkert in de slaap je harte slagjes op het mijne,

en starend in het maneschijnen zing ik van 't arme dwalend schaap, slaap____kindje____slaap.

Voluit kan gezegd worden, dat door dit bundeltje Bonn een zeer bijzonder dichter blijkt, in den aandrang der smart hartstochtelijk, in de melancholische droefheidsuiting ervan, gedempt. Ook in zulk werk is technisch lang niet alles in het reine gebracht; maar de gevoelskracht en de stuwende ontroering heffen het boven iedere analyse.

De naar het sentimenteele overhellende ontroeringswerking van dezen dichter, in vroeger werk zich wel eens weeïg en quasi-kinderlijk verweekend in zoetigheid, is hier nergens storend. Sleeperigheid van deun, achterbuurt-melancholie, dood grijs en dood grauw, zij zijn hier alle tot zang en tot diepe tonaliteit gebracht. Het woeste en tartende leven deed een aanval