Letterkundig leven, deel 1

196 een bonte vlucht.

gezelligste stijlmodernerigheid) ״Het water, dat (hoe lief!) spatte blankblond hoog weerom, vol blinkend wit schuim en wit geblorn !"

Nu ja, dat hoort er nu eenmaal bij. En neem op den koop toe, ״tanden" die ״blootlagen" blank als ״stoom". Neem in den koopmee: het ״bloemWo«'«Milippenrood", Zoo een schalk 1 Om ons kuiltjes in onze kin te laten lachen.

Het onduldbaarst in dit dichtwerk is de schijn-arge-loosheid, het gewild-naïeve, de lompe „teederheid". Hoe heeft hij, — de technisch-onbeholpene — de liedjestechniek al routinerig te pakken in zijn rhythmisch en plastisch doelloos herhalen van

Zij boomde de boot

de ijzeren boot de boot van de zwarte fabriek.

En welk een evocatie! Welk een klanksuggestie! Ook in het gedichtje De Pomp is een onuitstaanbare eenvoudigheidsallure. Maar gelukkig, raak je hier óver de ergernis heen; voel je er den wèl-fijnen, zachten be-droomer van onopgemerkte gevalletjes achter, die in een soort van muzikale klankverteedering, zich de ooren laat kittelen door een eentonig domp-pompge-dreun, en een meiske naast het zingende pompje zet, dat droomt van jonkvrouwen en hermelijn.

Dan verstaat hij heel wel de schoone klankwerking van een zingend stafrijm door te voeren, en is er iets heel innigs en timide om zijn dichterlijke wezen. Maar wordt hij zich bewust van zijn kinderlijk-argeloos gedoe dan krijg je dingen van „bekoorlijke", „aantrekkelijke" „lieverige" rijmelarij als In 't Boerenland; dan over-gutst hij ons met een weekelijke gevoelerigheid en een snoes-snoezige tafreeltjesblommigheid die naar maakt. De intonatie van het gedichtje is al zoo valsch als een luchtstoot op een gescheurden mirleton.