Letterkundig leven, deel 1

186 een bonte vlucht.

technisch geraffineerd; moeit zich blijkelijk niet met vormverfijningen en modelnabootsingen. Zijn verstechniek is meestal zeer gebrekkig en van een onbeholpen elementaire stroefheid en maatstrompelig-

heid____Hij mist allehoogere, virtuose geschooldheid..

Al zijn versvoeten hebben likdoorns; er is een vaak beklemmend geknoey in zijn woordgebruik. Hij lijkt niet aanstellerig, quasi-voornaam, vormbepeu-teraar en nabootser van allerlei groote stijlen,... en toch mist ook hij oorspronkelijkheid en persoonlijkheid. Gorter en Scheltema, kent hij goed,____en

toch behoefden deze dichters zijn aanleg niet te vertroebelen. Bonn's tekort als dichter ontstaat meer door eigen schuld. Hij zingt zijn zangen en zangetjes niet van eigen wezen uit, en gooit zich daardoor op een manier van voelen en dichten. Het is de gewilde naïveteit die in zijn werk zoo ergerlijk irriteeren kan. Zijn naïveteit in plastiek, is van een weekelijke, glijerige, glibberige zoetelijkheid. — Ze werd de gesystematiseerde eenvoudsdoenerij, soms even erg afstootend als bolle opgeblazenheid. Het is alles zoo snoeperig-lief, zoo kleintjes-teerzinnig, zoo broosjes-doorschijnend en zoo argeloos en zinlijk kuisch. Maar waarom zie ik het ergerlijkst-fabriekmatige in deze rijmelende liefdoene-rij op boertjes, boerinnetjes, kindertjes, vrouwtjes, weggetjes, huisjes, tuintjes? Waarom proef ik in deze elegische tafreeltjes een voos, walgelijk-week smaakje van overranzige zoetsappigheid, en zie ik hoofdzakelijk simpelheidsvertoon, dat met wezenlijke teederheidzoo weinig uitstaande heeft ? O, dat vermooid-dich-terlijke, deze roomboter-schaapjes-met-roode-strikjes,

die hij maakt van dorps- en boerenmenschen......

Ik ruik hooy uit den winterstal in plaats van het Juniland.

Zoo jammer voor Bonn, die toch wel eens wezenlijk lief-zuivere gedichtjes gegeven heeft, met zacht-ge-