Letterkundig leven, deel 1

128 in dë schaduw.

smart in dit schetsje en toch bleef de beelding zwak. Het moreele sentiment van medelijden leeft er het sterkst in, ontroert; de artistieke uitbeelding staat echter lang niet op dezelfde hoogte.

In de tweede schets: Ballotage is meer taalkracht, meer verzorgde plastiek, komen de gevoels- en waarnemingsfijnheden van deze schrijfster veel meer uit, ook in den klank van het proza, de stijging der perioden, in den opbouw der woordreeksen en in het zoeken naar de teekenendste, meest vaste en zuivere expressie. De beschrijvingsstijl is nog niet zeer oorspronkelijk, maar toch met mooie, eigen elementen van zien en voelen; wendingen toch heelemaal van de schrijfster, die telkens op andere wijze terugkeeren en zeer innig haar gevoel voor allerlei dingen openbaren. Meisjes spelen in zon. Twee kleine Jodenmeisjes, schuw voor haat en uitschelderij der Christenspeelmakkertjes; durven niet mee doen. Tot ze gevraagd worden. Dan, gul en vol vroolijke verrukking hup'len ze bij. Maar ze begrijpen niet, dat het juist een venijnige streek is van de meisjes, om ze later, in het vuur van het spel, wreed te kunnen uitschieten.

״Die duim hebbe komme hier, die pink hebbe blijve an 't muurtje staan", kommandeerde 't spitse snoe-

kensnoetje......en lachend stoven ze, die 't vooraf

geweten hadden, van 't brandend-warme muurtje weg, joelden door 't zand, sprongen overmoedig tot den slootkant toe. De Jodenzusjes, alleen, 'n heel stuk zonnige plankenmuur tusschen hen beidjes, bleven nu eenzaam over, kleintjes en beduusd tegen 't schuurtje geleund. Zoetjes schoof, onder wild jouwen van de anderen, lange-neuzen-trekken en uitsliepen, met 'n typisch gebaartje van de beide wijsvingertjes over elkaar, 't kleine Annetje naar 't groote toe, greep schuw 't hangende handje. En zoo saampjes voelden ze zich nu zeer rampzalig, diep ongelukkig en be