Letterkundig leven, deel 1

100 ACHTSTE BUNDEI״ VERZAMELDE OPSTELLEN.

seff, op Frans Erens en verder geeft ze prozagedichten op ״kindleven".

Die critiek op Feesten van Van Looy is in zijn analytischen rhythmus geheel anders dan een critiek op vroeger werk van dezen schrijver. Ik bedoel het lyrische opstel in den derden bundel met dit begin: „Er komt nu een heerlijk, warm gevoel binnen in mij", enz. In dit opstel stormt de heele Van Deyssel, de god-delijk-innige, de zuiver-hevige, de ons omstortende Van Deyssel, omgudsend met gevoel, leven en brandenden hartstocht, de bang-grootsch voelende visioenair, voorbij, soms éven in een ren van verrukking. In deze lyrische exaltatie houdt hij je vast, brandt hij zijn eigen kunstkoorts op je over met een roode gloeying van leven, dat je siddert en zucht; sleept hij mee, stoot weg en sleurt weer óp naar zijn droomenhemel. Daar is zijn woord over Van I^ooy, geladen van passie en van zwaren, machtigen jubel. In den achtsten bundel leeft de bezonken, fijne, bijna verstandelijk argumenteeren-de Van Deyssel, wel teeder argumenteerend, maar toch intellectueel en met al de ingehouden innigheid van zijn trotsche, Napoleonistische heerschersnatuur. In deze kritiek op Van i/ooy is zijn woord rustig doorstraald van warme genegenheid, maar een bewondering toch, die zoekt, keurt en rangschikt en soms vivi-sekteert op de ziel van den onder-handen-genomen schrijver.

O, mocht ik den diepsten verschilsaard van dit dia-lektisch-fijn vernuftspel, dooraderd van een zacht-kleurige, subtiele analyse, mocht ik dit proza en de vroegere onstuimige opstellen, in ieder zinsdeel, in iedere rhythmische wending voor u demonstreeren.

De manier, waarop Van Deyssel heden zijn uiterst minutieuze „woord- en zins-klankverhaaltjes" van kindleven geeft, mag velen gezocht, vervelend en schijn-gewichtig lijken, deze arbeidswijze en dit stijl-