Letterkundig leven, deel 1

DE GEDENKSCHRIFTEN VAN SARAH BERNHARD. 97

liefdezuster en iets van de vrouw die altijd ״lachte", van Heine, bij kus en moord, onder orgie en begrafenis.

In deze gedenkschriften spreekt ze er zelf met schrijnende scherpte van. Heel het lasterend „adder-gebroedsel" krioelde onder haar bloemen en lauweren. Madeleine Brohan, de mollige menschenkenster, deelt Sarah een gratis lesje in psychologie uit. Jij Sarah, bent nu eenmaal een geestelijk buitenbeentje.... Alles in Sarahtje is weerbarstig; ze heeft een slangachtige slankheid, haar zingende spreekstem be-toovert,.... wordt dat alles geen misdaad en banaliteit-schennis? Haar gedachten kan ze nooit bedwingen, noch verbergen; ze weet den rug niet te krommen, huichelarij haat ze; ze slaat het femelend burgerfatsoen in de teemende trony.... opnieuw een maatschappelijke schennis. Ze leeft zich uit, en haar stoutste grillen leven zich uit. Zou zij, volbloed rasartiste dan geen nijd opwekken, geen fatsoenlijkheid krenken, geen geniepige en openlijke vijandschap doen ontstaan?

Sarah met geborstelde haren, Sarah met zwellenden boezem en mollige armen, Sarah met een lieve,

fatsoenlijke burgervrouwtjes-stem, bedeesdelijk____

en ze zal geen nijd en afgunst meer wekken. Maar

Sarahtje met een uitdagend leven____en het gevley,

gelaster, de praatjes en kwaadwilligheid beginnen opnieuw.

Zoo ongeveer bloeyde de levenswijsheid open van Madeleine Brohan, de vrouw met de altijd vochtige oogen, en Sarah besefte de trage bewegingloosheid van zulk bedachtzaam gepraat.

Maar Sarah voelde den geweldigen greep van het leven. Ze wilde niet meer schreyen om de laagheden die over haar werden uitgebazuind, ze wilde geen verdriet meer en ze nam zich voor sterker dan ooit tegen den rondwoekerenden laster harer doods-bidders in te leven. Al de dwaze verzinsels, de zotte

7