Muziek en Tooneel

II.

Flesch nu, Carl Flesch is een rijp violist. Ik hoorde Flesch voor 'teerst op concert, en ik was dadelijk zeer getroffen door de geestelijke reinheid van zijn spel. Geen overgebleven bravoure van het wonderkind, maar een met klare inzichten en massieve studie verkregen technisch en interpreteerend meesterschap. Toch is Flesch een zeer gecompliceerde persoonlijkheid in zijn arbeid en in zijn uitbeeldend vermogen. Dit bewees mij vooral het zeer verschillend oordeel dat ik, om mij heen, over hem vernam. Verschillenden noemden zijn spel koud, berekend, te constructief-doordacht en niet doorschoten van ziele-vuur. Anderen weer vonden hem een groot meester, maar toch was zijn voordracht niét van diepe bewogenheid, van ziels-doorstroomde teederheid, van een gevoel, dat je een zóó hevigen weemoed naar het hart doet toevloeien alsof alles om je heen, de wereld, je gedachten, droomen, angsten, zich oplossen in iets ondoorgrondelijk-smartelijks, waar je nooit meer van los komt. Maar weer anderen roemden zijn zelfbeheer sching, zijn klare, vaste, schitterende techniek en zijn heldere, reine vertolking. Nooit speelde hij troebel, zwaar-wellustig of zinnelijk van zangerige zwoelte. Toon- en klank-wellust had hij in zich zelf overwonnen, en als hij speelde, was het hem alleen om de geestelijke kern, de spiritueele schoonheid van een kunstwerk te doen. Maar ik zélf was ook niet geheel voldaan dien avond. Ik vind in het spelen voor publiek iets afgrijselijks, iets valsch, iets zeer onzuivers. Dat in

90