Muziek en Tooneel

maar zelden is er mooier stof voor een scheppend-literair brein uitgeWeven en klaar gelegd in dramatische verwikkeling. En zooveel om dezen man is van stille of luidruchtige geheimenis. Zijn schraapzuchtigheid b.v. bij niets te vergelijken. Hij zoog in zich de ziel van het géld! Hij belikte het schroeiend, als een gevangen tijger een heete bloedplas van 'n nog levend dier. En dan de fabelen van zijn ij delheid en roemzuchtigheid. En de verhalen over zijn dronkenschap en uitdagende humoristiek! Ik heb alles slechts met kinderooren opgevangen, uit — alle waarheid wellicht couleurig doorstrepende, — fantasie-monden. Maar mij raakte het de ziel, en nooit hoor ik een groot violist of ik denk aan den vurig-wilden Italiaan met zijn stil oogenbranden, zijn Ahasverus-ziel, altijd zwervend in het rijk der woeste klanken-fantasieën. Heine ^]) vergelijkt hem bij een Vampier en zegt, dat hem zulk spel allerlei gestalten en toestanden voor den geest tooverde.

Hoe kon 't ook anders? Deze man, met het als gedoomde hoofd van een lijder, een gefolterde, een doodziek, uitgeteerd, bleek smartschepsel en plots weer vol woeste snakerijen, snijdend en wrang en bits-stekelig van woord en dwaas-boertig van artistiekerige streken. Hij blijft altijd om zich heen houden dat grillig-geheimzin-

') Mr. Yiotta haalt in zijn Helden der Toonkunst de Paganini-teekening van Heine aan en voegt er als bron bij, te lezen in: ״Memorien der Hernn von Schnabelewopski". Mr. Viotta vergist zich. Mét in de Memoires, maar in Heine's „Florentinische Nächte" schrijft hij over Paganini en de fantastische uitwerking van diens spel op zjjn eigen brein-werkingen en voorstellingen.

8i