Muziek en Tooneel

hartstochten tegen elkaar opriep als een vreemde levensbezweerder ; die liet worstelen op aarde tusschen mensch, duivel en God, tusschen haat, moord, liefde en waanzin ? Is dat Shakespeare, die de duisterste angst-hoeken van menschelijk leven doorlaait met den gloed van zijn flambouwen, dat 't licht knettert en vuurt om ons heen, dat we menschentronies van ontaarden en ongelukkigen in krankzinnigen schrik zien bleeken als gipskoppen, nu hun verborgen hal van saamgedoken passieën daar doortoortst vlamt van licht? Is dat de man die met zijn alles aansidderende verbeelding Koning Lear door den stormnacht laat uitstuipen in waanzin, en Hamlet verbloeden in mijmerende zelf-smart? Is dat de man die de droefste accoorden van levenswee laat breken op troostelooze zielen en de melancholie zelve als een vluchtende schaduw opschrikt uit haar grot van halflicht? Die dan een grandioos onweer van menschelijke hartstocht-stormen boven onze angstige lichamen laat losorkanen en dan weer in de diepste bewogenheid terugsluipt tot een verstillende spiegeling van mijmerij, weggekeerd in zelf-droefnis ? Is dat de man met de bloedende handen, die ons overal achtervolgt met de roode razernij der moordende, elkaar vergiftigende, woekerende en godlasterende menschen? Kan deze lacher, deze spotter, deze demonische galspuwer zóó lang in 't sentimenteele maanlicht staren, krank van liefde, hongerend naar wat streelingen van zachte meisjeshanden, snakkend naar wat klanken van een weeke vrouwenstem?

Ja, zóó is Shakespeare,... als een goudenregen in

55