Muziek en Tooneel

als daar niet één was met een~geluid, een stem, zoo diep en wijd van klanke, dat hij er zelve voor beeft. In het wezen dat zulk een opzet waagt aan te slaan met het menschelijk geluid, moeten de ontroeringen getemd zijn. Zijn stem mag geen menschelijke intonaties meer verklanken, mag niet moduleeren en toon-breken op dit uur, gelijk wij, smart- en vreugdeschepselen haar zien beheerscht door brandende of kwijnende gemoeds-ontroeringen.

De zangrijkheid er van mag niet zingen, de golving er van niet golven, de ontroering er van niet ontroeren op aardsche wijze. En toch moet er alles van wereldsch leed en hemelsche vreugd in sterven en geboren worden op ééne stonde. De rhythmische deiningen statigen aan als breede golf-lijnen van einde-looze zee. Wijdte, wijdte, een ruimte in de stem alsof door wolken en hemelen, starren en vér azuur de Gods-spraak heene-dringt, en al'hooger aanstuwt en zich verlengt in eigen echo van verhevenheid.

Klanken die opstaan en wijd sterven, klanken die elkaar verbrijzelen en toch weer heimvol uit den hemel bijeensidderen, en al maar als een wondering van ontzette melodie en^goddelijke spraaktonen door-moeten-zingen.

Nooit hoorde ik zoo schoon een stem als die van Royaards, dien avond van Elckerlyk. Maar wat is stém alléén, hoe heerlijk ook van zangrijke gedragenheid, als daar niet, binnen in den mensch, een hevige emotie leeft, die de stem laat zwellen en kwijnen en

8