Muziek en Tooneel

In sonden, si en kennen mi niet voor god: Opten aortsehen scat sijn si versot; Dien hebben si voor gode vercoren, enz.

Daar stevent een profetische klank, daar trilt een oer-wyde galm door dezen magistraal-somberen aanhef, alsof we, in bijbelsche verrukking weer hooren den schriklijken oproep van God aan Kaïn, nadat deze den broedermoord gepleegd heeft. Dat duister-diepe aardewoud, vol nog van versche geheimenis en vurig-wreed leven; daarin verslopen een naaktharig woest-moordend creatuur, wreed en bloed-besmet plots geroepen uit het diepe schemer-duister van 't oerwoud, door Gods toorn-stem.

Zoo wijd van toornende spanning, toch breed-inge-houden, klimt de aanhef tot een stijgende volheid van magistraal klank-spel, in dit middeleeuwsch gewrocht, en met bestorven vloek in den mond, en bleeken schrik in het hart, moet zij worden gehoord, dreigend en monotoon, van galm en ontzetting doorbeefd.

Zie, is het niet óver-menschelijk de God-sprekende stem te durven aanzetten, tusschen óns menschen, zelfs als tooneelspeler? Wat moet er in den mensch, die dat durft, — vóór hij het materiaal als technisch attribuut is gaan bestudeeren en bewerken, — aan vreemde sidderingen van verheven eerbied door de ziel gerild zijn, om zoo, van hoogsten troon uit, God na-te-spreken. Geen der ménsch-spelers zou het, z'n symbolische houding zich zelfs bewust, ook vermogen,

7