Muziek en Tooneel

samenwonen. — Veel later eerst kwelt hem de schande. Als hij verzadigd is van zijn schoone Madeleine, en het vroeg leelijk- en oud-worden van de prostitué ontbindt zich onder zijn gretige wellust-oogen, dan rilt hij van zijn groote-stads-bloem, en zijn elegie fluit een straatjongens-deun. — Hij wil van haar af, naar zijn moeder terug — z'n vader is inmiddels gestorven — maar Madeleine klit zich vast aan haar vrije liefde. Ze

hebben een kind, en in naam van dat kind----de rest

begrijpt ge. — Hij blijft, maar hij verwaarloost haar op ergerlijke wijze. Ze hebben echter een kind en dat vooral bindt hem nog aan z'n huis. — Madeleine ondergaat met hevige smart de verwaarloozing. Toch blijft haar liefde voor den wellustigen knaap rein. Voorstel van een vriend René's slaat zij met opera-achtige melodramatische verontwaardiging van de hand, als was zij een Beatrice.

In plaats van geroerd te worden door haar boven-menschelijke trouw, voelt René zich rampzalig in den druk. Het kind!.. Het kind! Maar ook jammer en dramatisch! Het kind kwijnt en gaat sterven. René voelt zich verlicht. Nu kan hij ook van Madeleine af. Plots kermt het kind op z'n doodsbed____Papa moet bij moeder blijven. — Ja, er zijn geen kinderen meer tegenwoordig. Ze voelen zelfs op hun sterfbed wat een jong en nog onbeholpen romanschrijver noodig heeft om aan een dramatisch einde te komen. — Papa ontroert door den eisch van het stervende kind, blijft weer.

120