Muziek en Tooneel

passie-rood te rooken van kleur-wellustige pracht. Vondel stemt in iederen regel een ander instrument, en orchestreert en laat zingen en weenen en stoeien dooréén, zijn fluit, zijn vedel, zijn harpe,... maar hier, de pieuze ingetogenheid van den innerlijken ernstmensch, die in zijn naïef geloof de starren tellen durft in den half duisteren nacht, een die altijd de Godheid in zich hoort zingen, gelijk Palestrina. En midlerwijl bloeit er een wonder van ontroering in zijn kinder-oogen, zingt zijn ziel méé. Door zijn aangewakkerde hoogere menschelijkheid breekt heene de beschroomde stacie van zijn primitieve taal der middeleeuwen, die daar gaat zingen, en stemt zijn zoete keel. Yoelt ge die taal ? Ze is zoo zacht-ontroerend, en zoo vreem-deljjk doortrild van oude, half-gedoofde klanken. Er zijn zoo veel slepende verbindingen en een rhythmisch geruisch als van een meertje in mist. Dat is niet de mystiek der middeneeuwen, maar wel het herder-achtige geluid der elegie. Dat Lanseloet daar, met zijn klagelijke zoetheid van droefnis en zoekende minnesmart. Die deernisse voor dat jonge hart, dat zijn minne roept maar niet vindt. Dat weent in zijn schroeiende borst en heimwee kropt in de keel, en 't gansche leven lijkt dood nu de geliefde niet komt. En toch geen sensueel lied, geen minnaar van Semi-ramis, die de heete tong van onbevredigde wellust geschroeid voelt en haakt naar het nieuwe Syriesche lente-leven, den wijnoogst en de slang-slanke jonge meisjes van het zingende koornveld.

O! dat wij konden keeren tot deze aanminnige

3