Muziek en Tooneel

V.

Flesch is de type van den grooten cerebralen violist, die vóór alles de geestelijke schoonheid van de muziek wil naderen met zijn spel. Zinnelijke toon-schoonheid laat hem koud. Men zou zeggen dat hij soms philoso-feert, diep, op zijn instrument. — Kant, de wijsgeer, zou in hem nog iets anders gezien hebben dan een naakt klankfigurist, een speler met vormen, zooals hij de muziek voelde.

En hiermee juist kom ik op het grensgebied der techniek, op zijn artistieke persoonlijkheid, zijn uit-beeldingsgave en zijn toondichtkunst. Ik heb nu al gezegd, dat ik de meeste interpreteerende musici klein van levens-voelen vind. Van dramatische schoonheid, buiten muziek, hebben ze meestal geen flauw begrip. Ze vervakkundigen iedere ontroering. Wie hunner voelt de grootheid van Shakespeare b.v. als Berlioz?

Carl Flesch nu is geen geborneerd violist zonder meer. Hij leeft wat breeder! Oarl Flesch is in diepste wezen geen lyrische natuur, in wie de klanken smelten en aanvloeien, in wie de ontroering zóó hoog opstuwt dat ze hem doet stikken van smart somwijle. Hij grijpt zijn heerlijk instrument nooit om zich te ontlasten van lyrische verrukking. En toch, wat innig doordringt hij soms met zijn spel een dramatisch lyricus als Schubert, dèn man der smart-melodieën. Hij is ook geen dramatische natuur, in wie het leven zoo groot en geweldig uitstormt, dat hij voor eigen melancholie en weemoed terughuivert, en als een aanvoeler van nood-

99