Muziek en Tooneel

Ik hoorde Flesch.

Wat is er toch van aan, van zijn z.g. »koudheid« en on-ontroerbaarheid? Van vakmusici hoort men dat niet, en van recensenten ook niet. Die scheppen meestal een reputatie en hebben zich te houden aan eigen woorden. Maar van onbevooroordeeld publiek wèl! En publiek heeft eenige redenen.

Carl Flesch is een psychologisch complex van merkwaardige voel- en denk-eigenschappen. Hij doet niets aan snobistische pralerij van artistiekerige cultuur-conventies. Geen lang haar, geen flapperdas, geen bezwij-mings-blik, geen zoet verleidings-spel van cocet-bestu-deerde standen. Hij mist Paganini-rom antiek en interessante bleekigheid van koonen. Uitwendige attributen van artist-zijn kunt ge nergens aan hem vinden. En zoo van ver bekeken lykt hij koel, hooghartig, 'n beetje verwaand, over 't paard getild door aangehouden bewondering, maar overigens correct, hoffelijk en serieus.

De psychologische ontleding van 's mans karakter zou in finessen wellicht verband kunnen aanwijzen tus-schen zekere spel-eigenschappen en uiteriyken levensvorm. Maar dieper naar binnen gekeken lijkt Flesch mij nog een heel ander wezen.

Laat ik eerst iets zeggen van zyn techniek.

Van een onberispelijke klaarheid is deze, van een saamgedrongen, bijna betoogende duidelijkheid en massieve innigheid. En tóch niet academisch, dor, straf en koel. Integendeel, zijn toon is van een warme, milde weekheid en ronde, volle, machtige klank-vaste

94