Mijn zwerftochten door Jordaan en Donker Amsterdam

borgen misdaden, maar de mise-en-scène en het decoratief die naar den verborgen wellust leiden. Ge ziet een leeg lokaal, met lage banken aan de muren. In de armelijke danszalen is zand gestrooid op den grond en hangen afgrijselijke wandversieringen u te bedreigen. In een hoekje der zaal staan of zitten bijeengedrongen de harmonica-speler, de fluitspeler en de piano-hameraar. Het gordijn, aan den ingang, rood of groen, zwaait telkens open. Het buffet, tegenover het orchest, troont met allerlei grillige kleuren. Nu behoeft ge maar één avond, een uitgangsavond, u in zulk een danszaal te nestelen en af te wachten wat er zal gaan gebeuren. Gij kunt het treffen, dat er niets bijzonders voorvalt, maar ook, dat het een aan-éénschakeling wordt van avonturen. De meiden lallen met kerels. Zij bestellen hun consumpties en dadelijk begint de dans.

Ik heb nog onlangs twee Jordaansche meiden van 's avonds acht tot in den nacht, zoo goed als onafgebroken zien doorspringen. Na ieder nummer ploften zij hijgend neer en bedelden om biertjes. Met het benauwde zweet op de gezichten grijpen zij elkaar vast, telkenmale als het ״orchest" een nieuw nummer inzet. Zij dansen de meest moderne en de meest ouderwetsche dingen: tango's, fox-trots, shimmy's, allerzonderlingste walsen en dooreengekeilde quadrilles. Zij dansen

95