Mijn zwerftochten door Jordaan en Donker Amsterdam

vaak met een wonderlijk gemak en een ongeloo-felijk uithoudingsvermogen. De hysterische vervoering gaat vaak zoo ver, dat zij van geen uitscheiden weten en op straat, in half-duistere zij-steegjes, de politie tartend, in een onbegrijpelijke woede hun ״hossen" nog voortzetten. De alleridiootste dooréénmenging van het publiek is dikwijls oorzaak van het feit, dat het fatsoenlijke element in dit gezelschap opgeslorpt wordt door het liederlijke. De jongens beschermen wel hun meisjes tegen het uitvaagsel van den Dijk, doch bij opstootjes en vechtpartijen krijgen zij net zoo goed klappen als het gepeupel dat de vechtpartijen heeft uitgelokt.

De starre drift waarmee de vrouwen springen, de helsche verwildering van de gelaatstrekken, bewijzen u onder welk een zwijmelende vervoering zij zich aan den dans bevredigen. De dans dezer vrouwen op den Zeedijk, bevat evengoed een komisch als een tragisch bestanddeel. De ge-notzwelgende bende zoekt het amoureuze avontuur in alle overgangen. Maar achter deze bevrediging staat het dreigende geweld der souteneurs en boeven. Iedere vrouw die op den Zeedijk danst, komt vanzelve in contact met liederlijke steeg- en slopwijven, en verdwaalt onder het schei-kleurig gewoel der jenever-snollen. Bij de Jordaan-vrouwen en -meisjes, is het aanvankelijk alleen de

96