Mijn zwerftochten door Jordaan en Donker Amsterdam

De scholletjes kwakken zij met geweldige kracht op planken en karbodem, en zij hebben allerlei ironische namen voor hun waar en allerlei geestige beschimpingen voor de slenteraars, die kijken, maar niet koopen. Doodvermoeid van hun bijna nachtelijk inkoopen der negotie staan zij te venten, vaak heele ochtenden lang, zonder rood of wit te zien (koper- of zilvergeld). Zij concurreeren tegen elkaar op en hij die het leukste praatje, het grappigste woord, het meest overbluffende beeld gebruikt, wint het meestal. Vooral onder aal-ver-koopers is er veel schelmsche humor. (Lindengracht-Stadion Blauw-Wit is er de baas!) Terwijl zij verkoopen, staat een aalmeid of aalvrouw gereed met het mes, om de verkochte waar op kar of bank voor den kooper schoon te maken: een walgelijk bloederig en wreed bedrijf, dat met een cynische onverschilligheid wordt afgedaan. De zorgen van de Jordaansche vischkoopers beginnen eerst goed, als door plotselinge wisseling van weersgesteldheden, de aal of visch in het algemeen, onbruikbaar wordt of bederft in de hitte.

Dan hebben zij niets dan verlies en schade. En niemand die hen bijspringt. Zij moeten dan uit nieuw-gekochte waar hoogere winst zien te slaan. Het is jammerlijk en treurig, zooals deze zwaar-zwoegende menschen den geheelen zomer lang,

70