Mijn zwerftochten door Jordaan en Donker Amsterdam

Nogmaals, deze oud-Amsterdamsche aalmarkt is sedert een acht jaar ״verongelukt". Er zijn bijna geen aalvrouwen meer, en heelemaal geen aalmeisjes op de nachtmarkt. De Zaterdagavond-markt bestaat niet eens meer. De felle en opjagende oorlogsjaren hebben alles veranderd. De vischbooten „mit stoompie" komen zélf hun visch aan den wal brengen. Ze gaan wanneer ze willen. Ze zijn niet meer afhankelijk, gelijk de zeilbotters, van weer en wind. De aalmeiden zijn fabrieksmeiden geworden. Zij beuren een vast loon en het avontuurlijke zwerven op de aalmarkten is geëindigd. Er zijn geen lampen meer, geen bijlichtertjes aan karren en voertuigen. Floep, de heele „afslag" met al zijn koop-vloeren en veilbakken, staat onder het electrische licht inéén, hel te kijk. Het IJ is nog wonderschoon in den vroegen, goudrozen morgen. Doch de markt „opent" eerst tegen half zes. En om zeven uur, als de „Afslag" aanvangt, begint het pas te wemelen van koopers.

Het manvolk overheerscht. Er zijn slechts enkele vrouwen-met-negotie te zien. De Jordaansche vischkoopers pogen nog wel heel vroeg 's Zondagsmorgens iets „an te slaan" voor de Lindengracht, doch van de eertijds zoo beruchte Zaterdagnachtaalmarkt lijkt niets meer over.

Toch is het bedrijf nog heel belangwekkend;

59