Mijn zwerftochten door Jordaan en Donker Amsterdam

heen waggelden, leek nu, ondanks de muziek, werkelijk van een heilige kerkhofstilte beheerscht. Een jonge man, op de tribune van de muziektent, speelde een Engelsch sentimenteel lied op de occarino en werd begeleid door een piano en een harmonika. Ach, wat kon het mij op dit uur schelen, of deze muziek was een weeke, weeë, valsche en huilerige zinnelijkheid, een chromolithographie van klanken? Wat kon het mij schelen, of uit de vlak-nabije Lindendwarsstraat en Karthuizerdwarsstraat een walm van bak-stank aanwoei? Er ging een huivering door mij heen. Deze groote kinderen, zonder cultuur en zonder verfijning, genóten van iets geheel onstoffelijks, dat niet meer van deze wereld was. In ieder dezer jongemeisj es-harten brak een liefde-drama open; door ieder dezer jonge mannen ging een rilling van zoet en dringend gevoel. Zij begrepen elkaar met de oogen, met een handdruk; zij waren verbijsterd en ontroerd, stil, ontdaan en van een woordlooze teederheid. Even daarna spatte weer een schuimvloed van spot en slagwoord los; klonk er weer gegier en gekrijsch en daverden weer de vrachtkarren over de keien. De Jordaners schamen zich voor eigen gevoel, zelfs als ze honden of katten of vogeltjes vertroetelen. Daarin zijn zij volkomen Hollanders gebleven. Zij hebben innerlijk de zuidelijke verteedering van het Romaan-

42