Mijn zwerftochten door Jordaan en Donker Amsterdam

waar de groote menschen gebukt loopen en waar dag en nacht een olielamp schijnt om elkaar te kunnen zien; waar de zoldering de nekken plet en waar één walgelijke stank heerscht van goten en

stilletjes, vocht en vuil____ en gij zult uw neus

niet meer optrekken voor den man die dit alles zelf beleven wil, opdat hij de kreten verstaat, de verschrikkelijke smarten en de moordwoede vaak van menschen en beest-menschen die er gehuisvest zijn, die op elkaar klitten als haringen in een ton.

Ge leest wel, geachte medeburgers, van veel armoe en ellende, van veel opstandigheid en woeste vechtpartijen uit het lagere deel van het volk, doch ge beseft nóg niets, al leest ge ook. Want zoudt ge er leven, ge zoudt verbaasd staan over d'ootmoedigheid en inschikkelijkheid, de tragische onderwerping aan lot en lots-verdeeling van het volk! Gij zoudt niet meer met een sneer kletsen: o, is dat van dien Querido die in de Jordaan zwerft? Zoekt die man dan altijd het vuil en den stank op? Is hij een reukorganen-dichter, die zwelgt in deze spheer, in dien stank en in dit vuil? Omdat ge niet weet wat ge eigenlijk bazelt, weldadigheids-held! Want, lieve lezers, de menschen daar, die in vunze hokjes en krotjes slapen, (soms acht, tien bijéén), die eikaars zuren adem weer inademen en hun benauwingen en

15