Studiën, tweede bundel

PARIJSCHE ROMAN VAN HOLLANDERS. II 45

ook de kleinere zinsdeelen breukt en kneuzerig in 'n soort vorm wringt. — De eerste alinea al: (cursiveering overal van mij.)

״Heel smal en heel lang in zijn witlinnen broek en jasje, zoo (hoe ״zóó"? Q.) over zijn bloote lijf, zijn bloote voeten in grijs linnen muilen, stond Aristide (stel je voor: smal te staan Q.) met zijn portefeuille en teekendoos onder den arm, (soms onder z'n hiel? Q.) midden in het smoorheete zolderkamer-atelier; het raam was open maar reeds doorstoofde de zon de dichte jaloezieën; hij (weer 'n kommapunt Q) draalde nog even voor hij den langen tocht naar den tuin, zes hooge trappen af (wat 'n tocht! Q.) ging ondernemen"....

Een klonterige stijl, een stijl waarin men voelt dat de schrijver niet kan bemachtigen wat hij gezien heeft en wou evoqueeren. Een opbotsend en sleeperig woord-verbinden, een uiterlijk aanduiden, zonder saamknooping van details tot een geheel, een uitingsvorm zonder gang en gevoelsstroom die de expressies om elkaar stuwt. Diezelfde stijl-onmacht openbaart zich ook in nare cliché-zegsels.

״Wat Jozette er niet bij vertelde, dat was, hoe verscheidene van die vrouwen, als gekwetst, vernederd zich afwendden, zoodra zich hun blik en de hare ontmoetten."

Dat is cacographisch van bouw; zoo'n zin moest met geheel nieuwe woordvoeging overgeschreven worden om de wanluidende, hakkelige: ״dat's, was, hoe's, van die's, en als," te